Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do książek autora, który jest moim równolatkiem, dojrzałem dopiero teraz (sic!). "Dygot" mnie rozdygotał nie na żarty, piękna narracja i poetycki język - zachwyciły a ostatnie 20% powieści - rozczarowało, ale do przeżycia. Przeznaczenie, które rządzi losami bohaterów i cała "gloomy" atmosfera to czysty Szekspir na rodzimym gruncie, a swoiste spoiler-cliffhanger'y, którymi pan Kuba kończy każdy rozdział sprawiają, że chce się czytać dalej i dalej. Pierwsza część powieści to nagroda Nike, potem wydaje mi się, że autor trochę nie wiedząc co wymyśleć dalej, przyspiesza tempo niemiłosiernie, zmienia język na bardzo "na czasie" i tworzy wyjątkowo antypatycznego antybohatera, czyli S. Finał jest podsumowaniem tego co już czytaliśmy, jest motyw (Spoiler alert!) Ouroborosa i tyle...
Oceniłbym na 10/10 ale punkcik odejmuję autorowi za brak konsekwencji.

Do książek autora, który jest moim równolatkiem, dojrzałem dopiero teraz (sic!). "Dygot" mnie rozdygotał nie na żarty, piękna narracja i poetycki język - zachwyciły a ostatnie 20% powieści - rozczarowało, ale do przeżycia. Przeznaczenie, które rządzi losami bohaterów i cała "...

Rozwiń

Zwiń

Wolę wersję ekranową, zdecydowanie wolę.
W kinie oprócz potyczek "kosmicznej rodziny z przypadku" dostajemy całą masę nawiązań, mamy humor, mamy łzy, mamy dramatyczne, ściskające za serce (i krocze) momenty.
W świecie obrazków mamy tylko kolejne, bliźniacze kadry na których ktoś do kogoś strzela, rozwala, coś co chwila eksploduje a mizerna fabuła wisi na najmniejszym włosku z ogona Rocketa.
Reasumując: kino - 3xtak, komiks - 3xnie!

Wolę wersję ekranową, zdecydowanie wolę.
W kinie oprócz potyczek "kosmicznej rodziny z przypadku" dostajemy całą masę nawiązań, mamy humor, mamy łzy, mamy dramatyczne, ściskające za serce (i krocze) momenty.
W świecie obrazków mamy tylko kolejne, bliźniacze kadry na których kto...

Rozwiń

Zwiń

Kiedyś czytałem wersję poprzednią i dałem chyba kilka gwiazdek więcej. Jak dla mnie jest to literatura raczej niskich lotów, pomimo dobrych nawiązań do popkultury, religii, mitologii. W latach gdy "Kłamcę" wydawano popyt na tego typu pomysły był ogromny, teraz po dziesiątkach kliszowych seriali w stylu "Lucyfer", "Amerykańscy Bogowie" czy jedyny i oryginalny, marvelovski "Loki", Ojciec Kłamstw znad Wisły prezentuje się raczej miernie i mizernie. Director's cut i retusz co prawda wyszedł książce na zdrowie, jednak jakieś "ale" pozostaje. Ot taka sobie lekturka do wychodka...

Kiedyś czytałem wersję poprzednią i dałem chyba kilka gwiazdek więcej. Jak dla mnie jest to literatura raczej niskich lotów, pomimo dobrych nawiązań do popkultury, religii, mitologii. W latach gdy "Kłamcę" wydawano popyt na tego typu pomysły był ogromny, teraz po dziesiątkach kli...

Rozwiń

Zwiń

Pozycja o niebo lepsza od złego "Zła ze wschodu", lecz odległa o lata świetlne od starego, dobrego Pilipiuka sprzed ponad dekady. Choć opowiadania czyta się dobrze, są poprawnie skrojone od strony fabularnej, zabrakło mi tu klimatu pogoni za dawnymi artefaktami w stylu Pana Samochodzika, kuriozów i ciekawostek, klimatu ożywionych legend, po prostu pana Andrzeja przez duże "P". Szkoda, widać zestarzeliśmy się wszyscy: Robert Storm, ja jako fan-czytelnik oraz sam autor który zamiast ciekawić i krzewić humanistyczne przesłania oraz miłość do czasów minionych przemyca do opowiadań swoje ultra antylewackie i antyunijne skrajnie katolickie poglądy.

Pozycja o niebo lepsza od złego "Zła ze wschodu", lecz odległa o lata świetlne od starego, dobrego Pilipiuka sprzed ponad dekady. Choć opowiadania czyta się dobrze, są poprawnie skrojone od strony fabularnej, zabrakło mi tu klimatu pogoni za dawnymi artefaktami w stylu Pana Samoc...

Rozwiń

Zwiń

Taki sobie tom, w którym czuć że coś zaczyna się psuć, że tak pozwolę sobie zrymować. Mamy tu wtórności w postaci złego ciemiężyciela, motywu niewolniczej pracy oraz come back Kriss, która jest książkowym przykładem oklepanego wątku "zabili go i uciekł". Do tego broń z gwiazd, buntownicy na bagnach i nudy na pudy. Najgorsze jest to, że po latach wiemy, iż wszystkie te klisze i wtórności będą jeszcze pojawiać się i wracać jak bumerang, no ale: nobody's perfect.

Taki sobie tom, w którym czuć że coś zaczyna się psuć, że tak pozwolę sobie zrymować. Mamy tu wtórności w postaci złego ciemiężyciela, motywu niewolniczej pracy oraz come back Kriss, która jest książkowym przykładem oklepanego wątku "zabili go i uciekł". Do tego broń z gwiazd, bu...

Rozwiń

Zwiń

Przed laty komiks oceniłem bardzo nisko, nie podobał mi się powrót tych samych postaci, podobne wątki, Volsung. Teraz, po lekturze kolejnych Tomów, "Strażniczka..." to majstersztyk fabuły (impostor Thorgala, fantastyczne światy) oraz kreski (barwy i cienie robią tutaj robotę). Fajnie się czytało, bardzo lubię historie z początkiem i zakończeniem, więc to coś dla mnie i innych miłośników stand-alone'ów. A na deser: Tjahzi!!!

Przed laty komiks oceniłem bardzo nisko, nie podobał mi się powrót tych samych postaci, podobne wątki, Volsung. Teraz, po lekturze kolejnych Tomów, "Strażniczka..." to majstersztyk fabuły (impostor Thorgala, fantastyczne światy) oraz kreski (barwy i cienie robią tutaj robotę). Fa...

Rozwiń

Zwiń

Nowi autorzy, nowa seria, "Nowe Horyzonty" Thorgala.
Na wstępie mamy podziękowania dla "ojców" Gwiezdnego Dziecka za możliwość kontynuowania wątków atlantydzkich i tym właśnie jest niniejszy komiks.
Wreszcie dostajemy kompletną historię pochodzenia Thorgala, bez urywków, retrospekcji i innych "Królestw pod piaskiem". To o czym Rosinski/Van Hamme wspominali, zanęcali i co sugerowali, tu mamy wreszcie opowiedziane od A do Z. Wątki poprowadzone są ciekawie, pojawia się tajemnicza, młoda Atlantka, ścierają się ze sobą magia i technologia, a w tle brzmią wierzenia Jakutów i Saamów co sugeruje już nam sam tytuł zeszytu.
Dobrze narysowane, dobrze napisane, dobrze że to tylko dylogia ("Neokora"-"Tupilaki") bo dłuższe ciągnięcie tematu byłoby nie na miejscu. Dalej, jak wiemy, mamy już zupełnie inną historię.

Nowi autorzy, nowa seria, "Nowe Horyzonty" Thorgala.
Na wstępie mamy podziękowania dla "ojców" Gwiezdnego Dziecka za możliwość kontynuowania wątków atlantydzkich i tym właśnie jest niniejszy komiks.
Wreszcie dostajemy kompletną historię pochodzenia Thorgala, bez urywk...

Rozwiń

Zwiń

No i historia zatoczyła koło. Dziwne, że przez ponad 40 lat od początku wątku historii pochodzenia Thorgala nikt nie wpadł na pomysł jego powrotu na statek-matkę na Wyspie Lodowych Mórz. Na początku mamy magię i fantasy pod koniec rasowe s-f. Minus za powrót Kriss "na siłę", nie lubię tej postaci, dawno powinna odejść do najmroczniejszych czeluści Helheimu. Za to fajnie, że seria rozwija przygody tandemu Thorgal-Jolan oraz przypomina o mocach tego drugiego.

No i historia zatoczyła koło. Dziwne, że przez ponad 40 lat od początku wątku historii pochodzenia Thorgala nikt nie wpadł na pomysł jego powrotu na statek-matkę na Wyspie Lodowych Mórz. Na początku mamy magię i fantasy pod koniec rasowe s-f. Minus za powrót Kriss "na siłę", nie ...

Rozwiń

Zwiń

Autorzy podążają nadal w dobrym kierunku. Tym razem album nawiązuje do legend ludów północnych wysp o kobietach-fokach zwanych selkie. Mamy ciekawe zawiązanie fabuły, przygody znane z najlepszych "thorgali" oraz tzw. jednorazową historię bez kilkuzeszytowych dłużyzn. Minus za zbyt dużą i niepotrzebną brutalność.

Autorzy podążają nadal w dobrym kierunku. Tym razem album nawiązuje do legend ludów północnych wysp o kobietach-fokach zwanych selkie. Mamy ciekawe zawiązanie fabuły, przygody znane z najlepszych "thorgali" oraz tzw. jednorazową historię bez kilkuzeszytowych dłużyzn. Minus za zby...

Rozwiń

Zwiń